Choroby autoimmunologiczne

Choroby autoimmunologiczne czyli choroby, w których własny organizm niszczy samego siebie np.: zapalenie tarczycy zwane Hashimoto, stwardnienie rozsiane, miastenia gravis czy toczeń rumieniowaty układowy, to nie wyrok. To informacja, że dzieje się „coś niedobrego” w naszym organizmie, że trzeba zwrócić uwagę na to jak wygląda nasze życie. Trzeba zastanowić się, co jemy, co pijemy, jakie mamy nałogi czy przyzwyczajenia, jak traktujemy drugiego człowieka, jak odnosimy się do innych żywych istot czy nawet tych, co podobno nie mają duszy, czyli „rzeczy martwych”. Ile w nas frustracji i negatywnych myśli. W jaki sposób dajemy sobie radę ze stresem. Jak odpoczywamy, czy siedząc przed telewizorem albo z grami „komputerowymi” czy na powietrzu, z twarzą skierowaną na słońce, w otoczeniu drzew, roślin i zwierząt albo innych ludzi. Czy zauważamy jak promienie słoneczne lśnią na kropelkach rosy wiszących na źdźbłach trawy w chłodny poranek, albo uroki drogi do pracy, którą każdego dnia przemierzamy dwukrotnie do i z pracy, a może idziemy zatopieni w kłębiących się pod czaszką „czarnych” myślach, nie zdając sobie sprawy, kiedy dotarliśmy już do miejsca przeznaczenia?

Chwila zastanowienia, chwila zadumy, chwila oddechu od codziennej gonitwy. Chwila dla siebie samego. To coś, co potrzebne jest każdemu do normalnego funkcjonowania.

Brak akceptacji samego siebie tworzy wokół nas aurę negatywizmu, która ściąga podobne energie, podobne „myślokształty” i przygniata nas coraz bardziej. W pewnym momencie ciężar tej energii jest tak wielki, że nawet fizycznie odzwierciedla się to w postaci np. zaokrąglonych pleców czy głowy opuszczonej w dół ze wzrokiem wbitym w ziemię. A z biegiem lat nie jesteśmy już w stanie „wyprostować się”, spojrzeć na słońce, spojrzeć na drugiego człowieka z sympatią, z zainteresowaniem, z uczuciem ciepła i akceptacji.

Choroby autoimmunologiczne to choroby cywilizacyjne. My sami, swoim codziennym postępowaniem zapracowujemy na ich powstanie. To one krzyczą do nas „zatrzymaj się”, „wyrwij się z marazmu”, „zmień postrzeganie świata”. Spójrz dookoła i zobacz, jak jest pięknie. Ten świat, w którym żyjesz został stworzony dla Twojego rozwoju, dla poznawania nowego, do osiągnięcia doskonałości. I zdaj sobie sprawę, że własnie ta choroba zatrzymała Cię w „owczym pędzie” za iluzją dobrobytu. Może stać się ona wybawieniem. Wybór należy do Ciebie. Weź swoje życie, swoje zdrowie w swoje ręce i zacznij działać. Bez Twojej pomocy, bez Twojego zaangażowania żaden terapeuta Ci nie pomoże. Ty „wyhodowałeś” chorobę i tylko Ty możesz „ten chwast” wyrwać z korzeniami. A więc do dzieła. Twoje zdrowie zależy od Ciebie, jest ono na wyciągnięcie Twoich dłoni.

Pamiętaj tylko, że nikt nie powiedział, że będzie łatwo i że sukces przyjdzie natychmiast. Nie zniechęcaj się. Skorzystaj z prastarej wiedzy usystematyzowanej do korzystania dzisiaj przez Ciebie.

Aha! I jeszcze jedno. W dzisiejszym świecie nie wszędzie choroby autoimmunologiczne są jak epidemia. Są miejsca gdzie nie ma presji czasu, gdzie życie toczy się od wschodu do zachodu słońca, gdzie nie ma wprawdzie telewizora, pralki automatycznej czy innych udogodnień, ale jest za to wspólna praca, wzajemna pomoc, uśmiech i życzliwość, jest czas na bycie sobą i ze sobą. Ponadto, nawet tam gdzie ta presja czasu jest, jedni potrafią sobie z nią poradzić a inni się poddają. Ważne jest, abyśmy byli świadomi tego, co robimy i co chcemy robić. Ważny jest każdy krok, który stawiamy. Ważna jest świadomość, w jaki sposób go stawiamy.

Prawdopodobna przyczyna powstania chorób autoimmunologicznych

Moim zdaniem każda choroba, w tym również choroba autoimmunologiczna, jest spowodowana zatoksycznieniem organizmu, które może powstać na skutek:

1. nagromadzonych odpadów na ściankach jelita grubego;

2. działalności pasożytów bytujących w naszym organizmie;

3. albo toksynami psychicznymi i emocjonalnymi, które narastają w każdym z nas każdego dnia i szczęściarzem jest ten, kto potrafi sobie ze stresem poradzić.

 

Zanim przedstawię jak do takiego stanu może dojść, musicie wiedzieć, że z jelita grubego, w którym żyją miliony a może nawet miliardy symbiotycznych bakterii produkujących między innymi witaminy K i niektóre z grupy B, wchłaniane są woda, elektrolity (sód, potas, magnez), witaminy i sole mineralne.

A teraz wracamy do początków problemów zdrowotnych. Z zanieczyszczania organizmu bardzo często nawet nie zdajemy sobie sprawy, a pracujemy na nie całe życie. Przez lata:

 

# Spożywamy często niepełnowartościowe jedzenie, dodatkowo w pośpiechu pomiędzy innymi „ważniejszymi” czynnościami, czyli jedzenie raczej połykamy niż dokładnie gryziemy.

 

# W trakcie jedzenia bardzo często mieszamy ze sobą węglowodany i białka (np. chleb z serem czy wędliną, albo ziemniaki lub kaszę z mięsem czy jajkami). Co w tym złego? możesz zapytać. Ano to, że do trawienia białek potrzebne jest środowisko kwaśne a węglowodanów zasadowe. Korzystając z wiedzy chemicznej ze szkoły podstawowej wiemy, że z połączenia takich odczynów uzyskujemy środowisko obojętne w dwunastnicy, w której w takim wypadku nie ma szans na prawidłowe przygotowanie „papki” pokarmowej do dalszego trawienia, szczególnie, jeśli organizm jest osłabiony.

Częściowo nie pogryziony, nie poddany obróbce chemicznej w żołądku i dwunastnicy pokarm wędruje dalej do jelit i tam zaczyna się między innymi proces gnilny. Tymi czynnościami zajmują się bakterie niekoniecznie przyjazne człowiekowi. Powstają gazy i liczne uszkodzenia śluzówki jelita. Ponadto grzyb drożdżakowaty candida albicans, który w prawidłowo pracującym jelicie grubym jest pożywką dla naszych symbiotycznych bakterii zagnieżdża się w nadżerkach śluzówki jelita grubego już, jako agresywny grzyb. Odżywia się on „nami”, a w zamian za to dostarcza toksyn, bardzo często podobnych do naszych hormonów. Do których hormonów te „odchody” są podobne to zależy, w której części jelita grubego się usadowił i w którą śluzówkę zapuścił „swoje korzenie”. Powoduje to rozchwianie układu hormonalnego, co w dalszej konsekwencji prowadzi do bardzo różnorakich niedomagań czy ciężkich „nieuleczalnych” chorób. Dalej, nie strawione resztki osadzają się na ściankach jelita powodując ich pogrubienie tak samo jak osad z mycia czy prania osadza się na rurach kanalizacyjnych.

# „Zajadamy” stresy, czyli aby rozładować napięcie spowodowane zdenerwowaniem, „pochłaniamy” duże ilości jedzenia, które później zalegają w żołądku czy jelitach całymi godzinami. Skutki tego stanu są podobne do opisanych powyżej.

 

Reasumując z jelita grubego, w którym powstaje w procesie trawienia wiele witamin i mikroelementów, z którego jest wchłaniane ok. 90% płynów, zamiast odżywczych substancji i czystej wody do naszych komórek płyną szeroką rzeką „ścieki”, a co nie przeniknie do wnętrza ciała osadza się na ściankach jelita, jako kolejne warstwy szlamu, które w konsekwencji dają kilogramy kamieni kałowych. Dotyczy to również ludzi szczupłych czy wręcz chudych.

I tu znowu podam parę informacji, o których warto wiedzieć.

 

Nasze ciało fizyczne składa się z miliardów komórek, które łączą się w tkanki, różnego rodzaju narządy i układy. Zasilane jest ono płynami tkankowymi takimi jak krew i limfa oraz energią, płynącą niematerialnymi kanałami, potrzebną do uruchomienia tej misternej budowli, jaką jest człowiek. Oczywiście jest to duże uproszczenie.

 

W dawnych czasach, gdy byliśmy bezbronni wobec natury, skazani na walkę o przetrwanie, wytworzyła się w nas reakcja samozachowawcza związana ze zwiększeniem poziomu kortyzolu i adrenaliny, polegająca na walce lub ucieczce, trwająca praktycznie przez całe życie.

Reakcja ta mobilizuje cały organizm, przekierowuje krew z układu trawiennego, immunologicznego i innych nieistotnych w chwili zagrożenia organów do naszych kończyn, abyśmy mogli walczyć lub uciec. Czyli robi wszystko, aby przeżyć. Reakcja ta pozostała w nas do dnia dzisiejszego i jak dawniej ratuje nam życie, gdy wymagają tego okoliczności.

Stres, bo tak nazywamy ten stan, powinien po zakończeniu akcji ratunkowej zostać rozładowany. W przeciwnym wypadku, jak sami wiemy, powstaje chaos w organizmie. Cały czas jesteśmy zmobilizowani do walki o przetrwanie, mimo iż jest to nie potrzebne, a reszta układów i organów nadal nie pracuje prawidłowo. Taki stan jest patologiczny i prowadzi do zablokowania prawidłowego przepływu energii życiowej, a w następnej kolejności do rozchwiania pracy organizmu. W konsekwencji manifestuje się on różnymi chorobami, na przykład stwardnieniem rozsianym.

 

Zatem, aby normalnie, w zdrowiu funkcjonować, musimy nauczyć się rozładowywać stres.

Nasze ciało ma wykształcony mechanizm radzenia sobie ze stresem. Jest to układ trzech gruczołów wydzielania wewnętrznego: podwzgórze, przysadka mózgowa i nadnercza, które w czasie zagrożenia produkują odpowiednie hormony.

Przysadka mózgowa jest centrum pośredniczącym w wydzielaniu hormonów do krwioobiegu. Podwzgórze odgrywa rolę procesora dla całego mózgu. Połączone jest z układem limbicznym – ośrodkami emocjonalnymi w mózgu. Ma połączenia nerwowe z każdą częścią mózgu, a z resztą organizmu łączy się dzięki hormonom, produkowanym przez siebie i uwalnianym przez przysadkę mózgową. Podwzgórze kontroluje bardzo istotne dla naszego zdrowia funkcje organizmu, między innymi:

• – ciśnienie tętnicze krwi,
• – temperaturę ciała,
• – regulowanie ilości wody w organizmie (odczuwanie pragnienia i funkcjonowanie nerek),
• – kurczliwość macicy,
• – produkcję mleka w piersiach,
• – popędy emocjonalne,
• – wydzielanie hormonu wzrostu,
• – pracę nadnerczy,
• – wydzielanie hormonów tarczycy,
• – funkcjonowanie organów płciowych.

Po zakończeniu akcji ratunkowej podwzgórze, przysadka mózgowa i nadnercza powinny wrócić do stanu przed zagrożeniowego, w przeciwnym wypadku, pojawią się zmiany, w większym lub mniejszym stopniu, we wszystkich wymienionych wyżej narządach, w szczególności, organach odpowiedzialnych za wydzielanie adrenaliny, kortyzolu, glukozy, insuliny i hormonu wzrostu. Podobna sytuacja może zaistnieć również w przypadku działalności candidy albicans w postaci grzybiczej.

Niestety, sami o tym wiemy, że czasami jest bardzo trudno powrócić do równowagi po stresie, i aby nie pozwolić na pojawienie się w organizmie dysfunkcji różnego rodzaju, musimy pomóc sobie w inny sposób.