Choroby autoimmunologiczne, czyli choroby gdzie własny organizm niszczy samego siebie, których przykładem są np.: zapalenie tarczycy zwane Hashimoto, stwardnienie rozsiane, miastenia gravis, toczeń rumieniowaty układowy, to nie wyrok. To informacja, że dzieje się „coś niedobrego” w naszym organizmie, że trzeba zwrócić uwagę na to jak wygląda nasze życie. Trzeba zastanowić się, co jemy, co pijem
y, jakie mamy nałogi czy przyzwyczajenia, jak traktujemy drugiego człowieka, jak odnosimy się do innych żywych istot czy nawet tych, co podobno nie mają duszy, czyli „rzeczy martwych”. Ile w nas frustracji i negatywnych myśli. W jaki sposób dajemy sobie radę ze stresem. Jak odpoczywamy, czy siedząc przed telewizorem albo z grami „komputerowymi” czy na powietrzu, z buzią skierowaną na słoneczko, w otoczeniu drzew, roślin i zwierząt albo innych ludzi. Czy zauważamy jak słońce lśni na kropelkach rosy wiszących na źdźbłach trawy w chłodny poranek, albo uroki drogi do 
pracy, 
którą każdego dnia przemierzamy dwukrotnie do i z pracy, a może idziemy zatopieni w kłębiących się pod czaszką „czarnych” myślach, nie zdając sobie sprawy, kiedy dotarliśmy już do miejsca przeznaczenia?
Choroby autoimmunologiczne przynajmniej na razie są nie do opanowania przez współczesną medycynę. Nie ma na nie tabletki, którą możemy połknąć i „wyzdrowieć”.
Natura jest mądra i nie da się oszukać. Właśnie za te „cudowne tabletki” płacimy co raz to nowymi generacjami chorób. Medycyna szuka kolejnego lekarstwa na nowe schorzenia, ale niestety zawsze jest o krok do tyłu. Musi gonić. Bądźmy mądrzejsi i postarajmy się je wyprzedzić.
Ten artykuł częściowo pokrywa się z tekstem już istniejącym, napisanym dużo wcześniej na potrzeby warsztatów pt. „Stwardnienie rozsiane”. Dlaczego? To bardzo proste. Choroba – stwardnienie rozsiane – jest tylko jedną z wielu chorób autoimmunologicznych. W związku z tym sposoby dotarcia do korzeni problemu są takie same. Zmienia się tylko jego nazwa.
Więcej informacji znajdziesz w artykule Choroby autoimmunologiczne.